سولفور کربن
سولفور کربن یک ماده شیمیایی مهم صنعتی است که دارای کاربردهای گسترده و پیشرفته است.
تاریخچه
این ماده برای اولین بار در سال ۱۷۹۶ توسط لامپادیوس به هنگام گرم کردن پیریت آهن با کربن کشف شد. اما این ماده تا سال ۱۸۳۹ هیچگونه کاربرد صنعتی نیافت. در سال ۱۸۳۹ شروتر از ترکیب گوگرد و ذغال در یک ظرف گرم این ماده را تولید کرد. پس از آن بود که به خاصیت حلالیت پی برده شد و از این ماده در جداسازی چربی ها و روغن ها استفاده شد.
از سال ۱۹۰۰ به بعد با معرفی فرایند ویسکوز رایون کاربرد وسیع صنعتی سولفور کربن آغاز شد. طی این فرایند الیاف سلولزی با استفاده از سولفور کرین به صورت حل شده در می آورد. تا اواخر دهه ۱۹۶۰ جایگاه مطلوبی را در تولید الیاف به دست آورد. از اوایل دهه ۱۹۷۰ به بعد که آهسته آهسته الیاف سنتزی بر پایه نفت به عنوان رقیب الیاف ویسکوز معرفی شدند ویسکوز رایون اعتبار قبلی خود را به تدریج از دست داد و به تبع آن نیز سولفور کربن مطلوبیت خود را از دست داد تا اینکه به یک بازار ثابتی از نظر تقاضا رسید و دارای نرخ رشد کمی شد.
در سال ۱۹۸۴ از میزان یک میلیون یکصد هزار تن در سال تقاضا برای این ماده ۷۵ آن در تولید الیاف ویسکوز استفاده میشد. مابقی برای تولید تتراکلرور کربن و مواد فلوتاسیون استفاده میشد. اما به تدریج کاربرد این ماده در تولید سایر مواد حد واسط و نهائی مثل تسریع کننده ولکانیزاسیون،لاستیک سموم دفع آفات نباتی و غیره افزایش یافت و به تبع آن میزان تقاضا برای این ماده فزونی گرفت.
کاربرد
امروزه از سولفور کربن در تولید سوخت موشک سموم تابع آفات نباتی زانتاتها که در فلوتاسیون سنگهای مس و سرب و در نهایت استخراج مس و سرب از سنگ معدن مورد استفاده قرار میگیرند ویسکوز ،رایون تولید مواد نفتی از گاز طبیعی، ساخت کاتالیستها، بازدارنده خوردگی بازدارنده پلیمریزاسیون و ولکانیزاسیون لاستیک استفاده می شود.
